sınır

serin ve ıslak bir bahar sabahı saat on bir. yağmur yağmıyor ama şemsiyemi kaptığım gibi sokağa atıyorum kendimi. arkadaşımla buluşuyoruz ve sonra yürüyerek minibüs duraklarına yakın bir yere gelip bekliyoruz. günlerden pazar, hava bozuk, malum yolcu olmayınca bekle dur. sonunda geliyor minibüs, atlıyoruz, istikamet bir sınır kentine.

kente varıncaya kadar her zamanki gibi yolcu inip biniyor, inip biniyor. bir adam oturuyor yakınıma, nahoş kokular geliyor, ekşitmiyorum suratımı, kapamıyorum burnumu. aklıma “Ah Kalbim” filmi geliyor, şemsiye filmi diyorum ben ona. içinde koyun ve tavuğun olduğu otobüs geliyor aklıma, sağa sola bakıyorum üstelik, var mı acaba bu tür bir şey diye.
sonra bir kadın biniyor, incecik dal gibi. bir oğlu var, bir kızı, bir de kucağında bebeği. düşünüyorum, kim bilir daha kaç tane doğuracaktır bu kadın, şu yaşında üç taneyse… oğlan kusuyor sonra minibüse, kadın telaşlanıyor, millet şikayete başlıyor, ister istemez yüzümü ekşitiyorum ama yadırgamıyorum hiçbir şeyi.
etraf dümdüz, buğdaylar başak verecek kadar büyümüş, her taraf yemyeşil.
bir yerde toplu lojmanlar gibi duran aynı tip bir sürü ev yolun solunda sıralanıyor. arkadaşım, zamanında buraya Türklerin getirilip yerleştirildiğini anlatıyor. o zamanlar Araplar çoğunluktaymış o kesimlerde.
önce yakınlarda bir tel örgü görüyorum, sonra o tel örgüye gittikçe yaklaşıyoruz, yaklaşıyoruz ve sonunda hemen dibinde bitiyoruz, yol o tellere paralel ilerliyor.birinin ya da bir devlet kurumunun arazisi diye düşünüyorum önce. arkadaşım “işte sınır” deyince inanmıyorum, böyle sınır mı olur diyorum, hem sınır telinin dibinde yol mu olur, sınır teli böyle ince küçük bir şey mi olur, hani mayınlı arazi?
düşündüğüm, öyle tahmin ettiğim hiçbir şeye benzemiyor. sadece boyu benim kadar spiral şekilde bir tel örgü. telin hemen solunda yol. sınırın öteki tarafı Suriye. mayınlı arazi Suriye tarafındaymış. biraz sonra sınır karakolunun nöbetçi kulesini görüyorum, sonra da karşı taraftaki sınır köylerini.
şaşırıyorum gördüklerime, sınır sadece düz ve spiral tellerden ibaret, koskoca ülke sınırı. “bütün her şey bu incecik tel için mi? “ diye soruyorum kendime, garipsiyorum, yadırgıyorum ve üzülüyorum.
şimdi Türkiye’deyim, bir adım atsam Suriye’de olacağım, işte her şey bu kadar basit.

eğer sınır görmediyseniz, bir gün mutlaka gidip görün. öyle gümrük kapısı falan da değil, işte böyle tellerin dibine kadar gidin ve görün hayatın işte bu bir adım kadar basit ve boş olduğunu.
sonra oturun bir daha izleyin Propaganda filmini. işte o zaman her şeyi çok daha iyi anlayacaksınız.