ateşte pişen yemek

güzel bir yaz sabahı. havada insanı ferahlatan bir rüzgar var; nem o kadar fazla ki sıcak bir rüzgar olsa bile insanı rahatlatıyor. ağaçların gölgesi altında yapılan isteksiz bir kahvaltıdan sonra en sevilen an olan çay eşliğinde muhabbet safhasına geçiliyor. iş yok, güç yok, tasasız bir şekilde istediğimiz kadar uzatabiliriz bu güzel muhabbeti. önce o gece gördüğümüz rüyaları anlatırız birbirimize; "hayırdır inşallah" temennileriyle son bulur bu fasıl. ondan sonrası malum zaten; o kadar çok şey var ki konuşacak yeryüzünde, bir de derin meselelerse eyvah! çay soğur, kahvaltılıkların üzerinde sinekler uçuşmaya başlar, kaldıralım bari diyerek işe koyuluruz. önemli bir kısım geride kalmıştır artık, kahvaltı böylece son bulur.

o günün öğlen yemeği düşünülmeye başlanır sonra. güzel bir patlıcan yemeği ya da saç kebabı ya da... yemeğin ne olduğu değildir önemli olan, yemeğin nerede pişeceğidir. güzel bir ocak vardır bahçenin en gözde yerinde. ateş yakılır, ocak çevresi bir takım araçlarla kapatılıp istenmediği kadar hızlı esen rüzgardan korunur. ara sıra odun atılır ateşe, yemek karıştırılır. herkes o anı beklemektedir; yemek pişse de yesek! soğuk bir ayran ve acılı bir salata eşliğinde doyulmaz tadına varılır yemeğin; bir başkadır odun ateşinde pişen yemeğin tadı. istemediğin kadar yersin, varsın olsun!

hala anlayabilmiş değilim; neden bu kadar lezzetli olur odun ateşinde pişen yemeğin tadı? belki de üstüne sinen dumanın etkisidir bu farklılık. ama bildiğim bir şey var ki hiç bir zaman bir olmaz mutfakta tüp gazla pişenle odun ateşinde pişen yemeğin tadı.