mahalle maçları yapmayı özledim.
yakan top oynuyorlardı çocuklar. birisi topu attı, top üstüme doğru geliyordu, tuttum. sonra arkadaki çocuğa bıraktım. önümdeki oğlan "abi ben hiç yanmıyorum." dedi, bir kız "ben de yanmıyorum!" dedi. bana mı söylediler, yoksa arkamdaki çocuğa mı, bilmiyorum. arkamdaki çocuğu hiç hatırlamıyorum.
hayatın yükünü taşımak ağır geliyor artık. geride kalan her gün, biriktirdikleriyle sırtıma biniyor.
çocuk olmak istiyorum, ama mutlu bir çocuk.
bu yalana da hiç mi hiç inanmıyorum.
4 yorum:
büyük olmak çok güzel bir şey bunun güzel yanlarını doyasıya tatıyorum ama işte bazen şu sırtımızdaki yük bezdiriyor insanı, büyüklük sorumluluktur, ileride evlenme durumları olunca bir de ailenin yükü oofff uzar gider..
zaten ara sıra çılgınlık yapıp çocuk oluyoruz mesela geceleri çocuk parkları bizim salıncak süper oluyor valla, uçar gibi:)))
şimdi verseler çocukluğumu, gitmem geri ben iyiyim bööle:)
Yaaaa
bak eski günlerdeki güzel anıları alevlendirdin...
Mahalle maçları süper olurdu. Gerçi şimdi aynı kadrolar ile halısahalarda yapıyoruz ama asfaltta oynamanın, taştan kalelerin tadı başkaydı...
Neyse geçmişi hatırlamak güzel ama devamlı onunla birlikte yaşamak gelecek için olumsuz olabilir.
Hepimiz çocukken "ah keşke bir büyüsem " demiyor muyduk? Şimdi niye tekrar küçüklük anlarımıza dönelim ?
:):):)
tarkan,
zaman değiştikçe sebepler de değişiyor,aynı kalmayan her şey gibi bizim hayatımız da değişiyor. geriye sadece tatlı anılar kalıyor;anılar olmazsa neyden güç alacağız biz, elindeyse eğer onları canlandırabilmek, insana huzur veriyor, güç veriyor.
elbette her zaman ileriye bakmak lazım.
ne güzel anlatmışsın böyle...
Yorum Gönder