şampiyon cimbom diyen fenerli

bitiş düdüğüyle ben yıkılırken birileri coşkudan ne yapacağını bilemeyerek bağırıyor, ”bizi kutlamayacak mısın?” diyerek üstüme atlıyor, bense “sonra,sonra!” diyerek hepsini başımdan savıyordum. “şampiyonluğu siz hak etmiştiniz ama biz de zor koşullarda buraya geldik, üzüldüm size!” deyince birisi, “kalk!” dedim, “gidiyoruz, şampiyonluğu kutlamaya!”… ve kendimizi dışarı attık.
bir Fenerbahçeli olarak Galatasaray’ın şampiyonluğunu kutlayacaktım, evet. kalabalığa karıştık, her şey yeni başlamıştı, kadınlı erkekli herkes coşkuyla bağırıyor, şehir turu atıyordu. ben de başladım bağırmaya, “re re re, ra ra ra gassaray gassaray cimbombom!” diye. kendimi tamamıyla kalabalığın coşkusuna kaptırmıştım ve arkadaşlarımdan daha da coşkuyla kutluyordum şampiyonluğu. hayır, gizli Galatasaraylı değildim elbette, ama tam bir Galatasaraylı gibi davranıyordum.
bir buçuk saat geçti, kalabalığın coşkusu yavaş yavaş azalıyorken bizler arabaya doluşuyorduk. müziğin son sesini veriyorduk ve başlıyorduk şehir turuna. müzik de Arap müziği olunca gel de dur yerinde, kolay mı! bırak bizi, etrafımızdaki arabalarda, motosikletlerde, hatta kaldırımlarda insanlar müziği duyup oynamaya başlıyordu.
bütün bunları dostluk adına yaptım ben. nasıl ki o gecede Beşiktaşlılar da vardı cimbomu kutlayan, ben de vardım işte bir fenerli olarak. iyi ki de yaptım, hem üzüntümü dağıttım, hem de iki buçuk saatliğine Galatasaraylı olup bunun nasıl bir duygu olduğunu anladım. en önemlisi, Galatasaraylı arkadaşımdan fenerin şampiyonluğunu kutlama sözü aldım.
üzüldüğüm tek şeyse şu slogandı: cimbom kartal el ele, hep beraber fenere…

not: bu kutlamayı bugün tam bir yaşında olan blogumun da kutlaması olarak kabul ediyorum ve okuyan okumayan herkese teşekkür ediyor, başınızı ağrıttığım için de özür(!) diliyorum.