eski ve yeni

Bu sabah radyonun açılmasıyla birlikte neşeli Türk sanat müziği nağmeleri beni uykumdan uyandırıp kendime getirdiğinde birdenbire çocukluk günlerim geldi aklıma. Eski bir radyomuz vardı o zamanlar, hani herkesin çatı aralığına çıkartıp paslanmaya bıraktığı cinsten. Galiba bizim evin ilk radyosuydu bu ve epeyce bir süre de kullanılmıştı bizim evde. O radyoda hep alaturka şarkılar çalardı bol bol, TRT kanallarından başka bir şey çekmezdi çünkü. Bayram sabahı o radyo açılırdı ve hep böyle hareketli alaturka klasikler doldururdu evin içini. Bu sabah radyoyla birlikte yine o eski günlere gittim, Müzeyyen Senar “ben esmeri fındık ile, fıstık ile beslerim.” Diyordu o güzel sesiyle. Sonra düşündüm, hani herkesin diline pelesenk olmuş bir söz vardır ya “nerede o eski bayramlar” diye, acaba benim eski bayramlarım da şimdikinden güzel miydi? O zamanlar eski radyomuz vardı, şimdi yok ama yine de eskiye ait aradığım bir şey yok gibi. Sadece özlediğim işte bu alaturka şarkılar ki onu şimdi de dinleyebiliriz, üstelik eski radyomuz hala sağlam ve çatı arasında da değil. Sevindim bu duruma, çünkü eski nasılsa şimdi de öyle devam ediyor bizde. Gerçi yaşım çok genç ve eski dediğim kaç yıl öncesi ki diye düşünmeden edemiyorum ama olsun. Umarım eskiye ait çok fazla özlem taşımam hayatım boyunca.