içinden geldiği gibi

Bu fotoğrafın içinde kaybolmak istiyorum. Bir şizofren gibi,bir melankolik gibi bakmak, sürekli bakmak istiyorum. Yalnızlığı hatırlıyorum, acıyı hatırlıyorum, sevinci hatırlıyorum, paylaşmayı hatırlıyorum. Sonra aklıma ne gelirse yapmak istiyorum, deli gibi ders çalışmak, ölümüne gezmek, tozmak istiyorum. Sabahtan akşama kadar Beethoven' in ay ışığı sonatını dinlemek, ağlamak ve coşmak istiyorum. İnsanlara sarılmak, ağlamak ağlamak, ağlamak istiyorum. Bir sahne belirtiyorum sonra gözümde, denize açılmış yalnız, yapayalnız bir adam hayal ediyorum. Almış oksijen tüpünü, denize atlıyor yapayalnız, kimse yok. Derinlere iniyor, çok derinlere ve bir batık gemi buluyor. Geçiyor içerisine, koridorlarında dolaşıyor, kapıları aralıyor, odalara, salonlara giriyor ve hatıraları tek tek beliriyor gözünde. Her köşede bir iz,bir yaşanmışlık ve ardından gelen keder, özlem. Batık bir gemide yapayalnız düşünüyor, yakınındaki bir koltuğa oturuyor, her şeyden vazgeçiyor. Oksijen tüpünü çıkarıyor, kafasına geçirdiği aydınlatmalı kasket gökyüzüne çevriliyor, gökte ışığı beliriyor ve geziniyor dört bir yanını. Bulutların üstünü, etrafını tarıyor,sanki bir deniz feneri misali işaretler gönderiyor. Sonra başka bir ışık daha beliriyor mucizevi bir şekilde, o da gökyüzünü taramaya başlıyor. Sonra bir tane daha, bir tane daha… hasret bitiyor. Fonda ay ışığı sonatı çalıyor, ruhunu okşuyor insanın, ağlatıyor, hüngür hüngür ağlatıyor.