melankoli

Sabah kalktığımda havada bulutların kol gezdiğini görmek ya da gece yağmurun sesiyle uyanmak beni ne kadar hoşnut ediyor bilmiyorum.güne capcanlı bir şarkı söyleyerek başlamak yerine melankolik bir melodiyi bütün gün mırıldanıyor, büsbütün melankolik halimi sürdürmek niyetiyle salıveriyorum kendimi zamana. Bir gün neşeli oluyor ve etrafıma neşe saçmak için çabalıyorum; ama hiç kimsenin bunu kaldıracak takati olmadığını görüyorum. Gülüyor, şakalaşıyorum ama karşımdaki en samimi insan bile bana yetişmekte gecikiyor, sonra da gülüşüm havada kalıyor ve ben de pes ediyorum. Belki de bu yüzden bir sonraki gün durgunlaşıyorum, tıpkı sonbahar gibi. Yağmur hem dışarıda hem de içimde yağıyor sanki. Islak sokaklarda dolaşıp bir şehrin kaldırımlarını aşındırırken attığım her adımın hesabını veriyorum kendime. Düşen her damla yere çakılıp zıplıyor, sular birikip birikip saçaklardan aşağı boşalıyor. Arabaların cam silecekleri durup durup çalışıyor, bazen durmayı da unutuyor. Bir kız geliyor karşıdan, rüzgar saçlarını okşuyor, kokusunu alıp uzaklara, çok uzaklara taşıyor. Belki bir seveninin yüzünü yıkıyor kokusu, ama bunun ondan haberi bile olmuyor, olsa kim bilir ne kadar mutlu olacak.bütün bunlar olurken eve geliyorum, açıyorum müziği, en melankolik seslerden en melankolik şarkıları dinliyorum. Bazen eşlik ediyor, bazen de susuyorum. Yatağıma geçiyor ve yarının nasıl olacağını kestirmeye çalışarak uykuya dalıyorum.