tutku

Ankara' ya günün ilk ışıklarında ulaştım hep. bazen ılık, bazen buz gibi soğuk bir sabahta... " altı yüz seksen kilometrelik bir yolculuktan sonra başkentimiz Ankara' ya hoşgeldiniz! " diyen bir sesle uyanır, önce ODTU ormanını seyreder, sonra kocaman bir hoşgeldinizle bizi karşılayan Dikmen' in yüksek apartmanlarından tüten beyaz dumanı seyre koyulurum. hava soğuk ama evler sıcacıktır" derim içimden. Ankaralı yeni güne uyanmakta, Başkent hareketlenmeye başlamaktadır yavaş yavaş. Kızılay' da sabahlar sakin geçer, çok kimse olmaz kaldırımlarda. ama öğlen olmayagörsün, iki kişi yan yana zor yürür. kimbilir kimler yürümüştür o kaldırımlarda ve diğer kaldırımlarda; Ankara' nın her köşesinde. Atatürk, İsmet İnönü... ve kimbilir hangi sahneler yaşanmıştır cadde ve sokaklarında. insan bunların şuuruyla baktığında etrafına, daha bir başka oluyor Ankara. soğuk bir günde tanıdım Ankara' yı. ismi gibi soğuk Ankara, soğukla özdeşleşti ruhumda. ve hep söylediler bana " Ankara bir tutkudur." diye, inanmadım onlara. ama artık inanıyorum, hem de bütün kalbimle. bir tutkudur Ankara... bir kere tutulmayagör, kolay kolay vazgeçemezsin.