aslında...

günün ılık bir saatinde iki arkadaş, bu uzak şehrin uzun zamandan beri tanıdıkları sokaklarından birinde loş bir kahve evinde oturmuş çaylarını yudumluyor, eski günleri anımsatan bir şarkı mekanın her köşesini dolduruyordu.
- telefonunu bende unutmuştun ya, o gün baktım cevapsız bir çağrı vardı.
- öyle mi, kimdi?
- sanırım Ahmet' ti.
bu ismi duyunca içini bir hareketlilik kaplıyor, kalbinde bir umutla gelen sevinç beliriyordu şimdi.
- hangi Ahmet, diye sordu telefon rehberindeki iki ayrı Ahmet' i gösterirken, bu muydu yoksa bu mu?
- tam hatırlamıyorum ama sanırım ilk gösterdiğindi.
içindeki sevinç gerisin geriye gidiyordu ama hala bir umut vardı içinde.
- şimdi anlarız, kayıtlara bakalım.
baktı ama gariptir iki Ahmet de yoktu arayan listesinde.
- bilmiyorum, belki de ben yanlış hatırlıyorum, dedi ve bu bahis kapandı.
düşündü, nasıl mutlu olacaktı halbuki, onun aradığını öğrenseydi.
ne kadar olmuştu görüşmeyeli? üç ay, evet tam üç ay olmuştu. en son bir buçuk ay önce telefonda sesini duymuştu. uzaktaydı, çok uzakta. arayamazdı da şu sıralar, sadece bir hafta önce attığı mesaj... ne bir cevap vardı ne de başka bir şey.
kalktılar, hesabı ödediler. tam kapının önüne gelmişlerdi ki telefon çaldı.
ekrandaki isim Ahmet...

küçücük bir şey bile insanı mutlu etmeye yetiyordu bu hayatta. ne kadar basit görünürse görünsün, uzaktaki bir dostunun, arkadaşının, sevdiğin bir insanın sesini duymak, ben mutluyum diyebilmek için yetiyordu aslında.