unutmak

dün akşam saatleriydi;dışarıda güzel bir esinti,yazdan kalma ılık saatler.
yanımda arkadaşım,küçük sehpada çay ve bisküvi.
o ana kadar çok kere dinlediğim bir şarkı tekrar çalmaya başladı:bir gün gelirde unuturmuş insan,en sevdiği hatıraları bile...bu ilk cümle girdiğinde arkadaşımın yüreğinde bir sızı,dilinden çıkan sitem...
hissetmediğim bir duygu sardı içimi.ben de bir gün unutacak mıydım?ne kadar da içli bir sözdü bu.insan unutur muydu,ben unutur muydum?
hayal ettim.şu hayatta öyle bir konumum vardı ki benim.küçükken her istediğimi elde edemedim,ailem zor günlerden bu zamanlarımıza gelmişti,ben küçüktüm ve pek hissetmedim bunları,şanslıydım.ama şimdi ne kadar rahat yaşıyor olsam da ben azla yetinmeyi becerebilen bir insan oldum.her tabakadan insan tanıdım ve büyüklenmedim.çok insan sevdim;varlıklı,mevki sahibi ya da fakir,sıradan bir çok sofraya oturdum.kimseyi ayırt etmedim;çünkü sadece kalpten sevdim.
bir gün çok para kazanacağım belki,peki ya unutacak mıyım o insanları,böyle bir kalpsizlik gösterecek miyim diye sordum kendime.
içim öylesine sızladı ki...öylesine acıdı ki.
hayır unutmayacaktım,unutamazdım.
unutmayacağım.