yalnızlık büyütür

son bir hafta yaptıklarımı düşünürsem eğer, aktif olarak pek bir şey yapmasam da aslında çok şey yaptığımı anladım. bazı arkadaşlarımın gitmesiyle ve bazı başka sebeplerin de etkisiyle eve kapandım, çıkmaz oldum adeta. kimi zaman hoşuma gitti bu, nitekim kimsecikler yok evde. ama çoğu zaman da bunladım, sıkıldım. yalnızlık iyiydi iyi olmasına, çünkü insan kendini dinlemeyi öğreniyordu böylelikle. hatta bazen çok daraldım; ama yine de gitmedim kimsenin yanına. çıktım yalnız dolaştım çoğunlukla, gözlerim hep birilerini aradı, alsa götürseler beni diye düşündüm durdum; ama bu isteğim hiç olmadı.iyi ki de olmadı.
yalnızlık, oflayıp puflamalar, bir meşguliyetin olmaması beni hep düşüncelere itti. bir çok şeyi düşündüm, tartıştım kendi içimde; sıkıntılarımı düşündüm. yaptığım bazı yanlışların farkına vardım, bundan sonraki günlerimde neler yapmak istediğimi düşündüm. şimdi kendimi daha iyi hissediyorum.
mesela, insanlara karşı olan ataklığımın biraz azalmış olduğunu fark ettim; nitekim ben bir kaç yıl önce şöyle bir şeyi bile yapacak derecede atak bir insandım: sadece fotoğrafta gördüğüm ablamın bir arkadaşıyla sokakta rastlaşınca hiç çekinmeden onu durdurup tanıştım, onu fotoğrafta gördüğümü söyledim. şimdi bu ataklığımın çok olmasa da azaldığını, bunu bir daha yapacak cesaretin kalmadığını hissettim ve bunu düzeltme yoluna koyuldum.
sonuçta yalnızlık bir ilaç aslında.bunun arada sırada olması gerektiğinin farkına da varmış oldum.insan unuttuğu bir çok şeyin farkına varıyor,yalnızlık insanı geliştiriyor,büyütüyor. yalnızlıktan sıkılınca ailenin, dostlarının önemini daha iyi kavrıyor, onlara karşı olan hataları varsa onları kaybetmemek adına bunları düzeltmeyi tasarlıyor.
sonuçta yalnızlık insanı büyütüyor;ama fazlası..
fazlası da çürütüyor.