samimiyet

bugünlerde bol bol üşürken nihayet baharın sıcak ve samimi güneşi bir kez daha göründü gökyüzünde. bereketli yağmurlar yağdı, kimi zaman dolu yerleri beyaza bürüdü Antep'te. işte özlediğim yağmur buydu, bol gök gürültüsü ve şiddetli sağanaklar.

bahar geldi mi o güneş çıktı mı gökyüzünde ben pozitif enerjiyle dolarım, içim içime sığmaz. şu son günlerde havalar serin geçtiyse de ben pozitifliğimi yitirmedim. yeni insanlarla tanıştım, daha içten ve samimi olmak adına yeterince güçlüydüm. eskiden sadece fotoğrafta gördüğüm kardeşimin arkadaşını yolda gördüğümde onu durdurup "ben sizi tanıyorum, sizi fotoğrafta gördüm, ablamın arkadaşısınız." diyip tanışacak kadar cesaretli ve becerikliydim. Antep'e gelince bu şehirle olan aramın bozukluğuyla o cesaret kalmamıştı ama yine de becerikliydim ve samimiydim. ama insan kendini bir şehirde yabancı hissedince o kadar hevesli ve cesaretli olamıyor. ama şimdi bugünlerde o eski sosyal cesaretim yeniden doğmaya başladı. insanlardan korkmuyorum ben, kafama koyduysam gidip bitiriyorum o işi. samimiyetim ve sıcaklığım en güçlü özelliğim. böyle olunca insanlar senden ürkmüyor ve hemen ısınıyor.

biz insanlar nedense ürküyoruz birbirimizden. iki çift kelime konuştuğun yabancı biriyle rastlaşınca selam vermek tereddütü var herkeste.ürkekçe bakışıp gözlerimizi kaçırıyoruz hemen. kimisi birebir tanıştığı biriyle rastlaşınca yeniden konuşmak tereddütünü bile yaşıyor. bense direk üstüne gidiyorum olayın, hemen selam verip konuşuyorum sıcak bir şekilde. insanlar da böylece cesaret buluyor, açılıyor.

bu arada, daha önce bahsettiğim "ilk defa bir topluluğa konuşma" olayı önümüzdeki cuma olacak, erkene alındı. beni heyecan bastı ama aşmalıyım, aşacağım da. bu daha başlangıç, ileride daha kapsamlı konuşmalar olacak inşallah, bir an önce alışmalıyım. bana dua edin.