sıcak

kemiklerine kadar sıcağı hissetmek...en son bunu geçen yazın agustosunda arabada giderken pencerenin camına koyduğum koluma vuran güneşin sıcaklığıyla hissettiğimi hatırlıyorum.gerçekten sıcaktır ama kaçmak istemezsiniz ondan,kemiklerinize kadar işler ama rahatsız olmazsınız.şimdi düşünüyorum da şu günlerin sıcağında, o tadı alamasam da pek bir memnunum havalardan.uzun bir aradan sonra kışlık giysilerin ağırlığından kurtulmak ve hafiflemek,rüzgarın kollarımı okşayışını hissetmek,güneşin sıcağında rahatça dolaşmak gerçekten güzeldi.
elimde defterlerim dersten çıkarken çoğu zaman yaptığım gibi yolumu uzatıp o çam ağaçlarıyla dolu tepelik yolu tırmanırken, yüzümü okşayan serin ama üşütmeyen bir rüzgar beni alıp geçmiş günlere götürmüştü geçenlerde.aklıma o sıcak yaz günlerinde bir yerlere kaçıp gezdiğimiz anlardan bir an geldi,şelaleli bir vadiye inmiş,ağaçların arasında kaybolmuştuk,sonra da tepeyi tırmanıp o güzel vadiye ve ötelerdeki köylere bakmıştık uzun uzun.serin bir rüzgar esiyordu püfür püfür,güneş batmaya yakındı. o rüzgarı,o anı tekrardan hissetmek güzeldi.ben hatıladıkça rüzgar daha bir hoş esiyordu şimdi benim için.o güzel anlardan biriymiş gibi düşünmeye ve hissetmeye başladım.rahattım,mutluydum;dilime bir şarkı tutturdum,beni her dinlediğimde çoşturan bir şarkı.tıpkı "dağ başını duman almış" gibi ,marş gibi bir şarkı.öylece yürüdüm,çam ağaçlarını seyrettim,rüzgarı hissettim,kanat taksalar uçacak gibiydim.evime geldim,dilimdeki şarkıyı açıp onlarla birlikte doya doya söyledim,mutlu oldum.o güzel günleri hep yaşayacağıma her zaman inandım.
yaza az kaldı,tatile,özgürlüğe.