aradığım an

 

dün akşam hayatım boyunca gördüğüm en güzel günbatımını izledim.

geldiğimden beri dağ tepe dolaşıyordum en iyi nerede seyredebilirim diye ama hangi tepeyi aşsam, hangi yamaca tırmansam  arkasında yine yakın dağlar ve tepeler çıkıyordu ve uzun ve görkemli bir günbatımı izleyemiyordum.

bu sefer dağ, tepe tırmanmak yerine gözümü aşağı düzlüklere çevirdim. çünkü bulunduğum bölgede dağlar doğu batı doğrultusunda sıralanıyor ve ben sürekli batıdaki tepeleri aşıyorum, böylece yine karşıma dağ, tepe silsilesi çıkıyor. güneye gidersem belki bi gedik bulabilirim arzusuna kapıldım. ayrıca güneydeki dağ silsilesine günbatımının ışığı çok güzel düşüyor, onları daha yakından resmetmek fikri de eklenince, yaklaşık bir saat önceden yola çıktım.

önce bir köy yolundan epey aşağıya indim, sonra yoldan saptım. kuru otlar çoktu burada, kimi yerler de biçilmişti, temizdi. aradığım bir gedikdi oysa, ama ben öyle beklemediğim bir manzarayla karşılaştım ki burada.

gidebildiğim kadar güneye indim geri dönüş yolunu da hesap ederek. kendime bir kaya buldum ve oturup bu muhteşem anı seyre koyuldum. işte günlerdir aradığım manzara buydu ve bu tahminimin ötesinde bir manzaraydı.

etrafda ses seda yoktu. batıdan esen rüzgarın uzun kurumuş otları süpürürken çıkardığı uğultudan ve sürekli tepemden eksik olmayan küçük sineklerin vızıltısından başka hiçbir şey...tertemiz ve serin bir hava... önümde eşsiz bir günbatımı... huzur...

bitmesin istedim o an...

güneş kaybolduğunda yemeğe yetişmeme oniki dakika vardı. ne kadar istemesem de geri dönmek üzere hareketlendim. yolum uzundu, kimi zaman otlar yoğunlaşıyordu, kimi zaman taşlık yerler, hele bir de dere yatakları yok mu... koşmam gerekiyordu yoksa çok gecikecektim.

eve vardım ama terden sırılsıklam olmuş ve soluk soluğa kalmıştım. bir daha gidebilir miyim bilmiyorum ama o akşamdan sonra buradan gitmeyi hiç istemedim. o kadar güzel bir doğası ve havası varki buranın. üstte çektiğim fotoğraf ifade edemiyor manzaranın muhteşemliğini.